پیش از هر چیز باید بگویم که نوشته هایم در این بخش از وبلاگ، مایه شرمساری من است. نه با سن و سال من مناسبتی دارد و نه با شخصیت اجتماعی من. ولی چه کنم وقتی که کسانی همه مرزهای فرومایگی و دنائت را در می نوردند و هر آنچه می توانند در مورد من لجن پراکنی می کنند؟ و باز چه کنم که از دیرباز عادت کرده ام که زیر دین کسی نمانم و به هر کس در خور کارش، پاسخی مناسب دهم.

  در گفتارهای این بخش از شخصیتی با نام «اون» یاد می کنم. «اون» شخصیتی است مجازی و فرضی که نمادی است از همه ناراستی ها، ریاکاری ها و هر آنچه که به آن ناهنجاری اجتماعی می گوییم. بی شک شما نیز در پیرامون خود «اون» هایی را می شناسید. هدف من از نوشتن این گفتارها و به کار گیری این نماد، شناساندن دغل  ها و دغلکاری های آنان نیست زیرا که همگان هشیارند و «اون» ها را می شناسند. هدف من این است که «اون» ها بدانند که ما آنها را می شناسیم و کارهای زشتشان بر کسی پوشیده نیست. باشد که شرم نمایند. در نوشته هایم نیز از ادبیات متفاوتی استفاده می کنم. به این امید که لبخندی بر لبان شما بیاورد و به پاس آن لبخند، خطاهای مرا ببخشید.