مدتی است که نام کاپیتان امیرهوشنگ شهبازی بر سر زبانها افتاده و همه از شایستگی او می گویند. ولی بنده فکر می کنم که این کاپیتان دوست داشتنی بیش از همه به من حال داد. من نیز از این توانایی او به وجد آمدم و احساس غرور کردم اما از یک خصوصیت دیگر او بیشتر خوشحال شدم و آن نام «امیرهوشنگ» او بود. زیرا می بینم که در این نام ترکیبی، نشانی از یکی از نامهای اصیل ایرانی، شاهنامه ای دیده می شود.

  راستش بنده نیز نام فرزندان خودم را از بین نامهای ایرانی انتخاب کرده ام ولی در این اواخر کم کم داستم در درستی کار خود تردید می کردم زیرا می دیدم در سریال های تلویزیونی بیشتر شخصیت های خلافکار، کودن و یا مضحک چنین نامهایی دارند!! و فکر می کردم فقط آدمهایی که نامشان شیث و میثم و مقداد است می توانند آدم های خوبی باشند. حالا که این آقا هوشنگ ما، این چنین گل کاشت و ما را روسفید کرد، جا دارد که برایش یک هورای بزرگ بکشم. خدا حفظش کند، دمش گرم.