گفتارهای من

  در سالهای اخیر شاهد کشته شدن بسیاری از جوانان میهمنمان به صورتهای گوناگون مانند درگیری ها ی خیابانی ترور های سیاسی و اعدام به حکم دادگاه بوده ایم که که غم مرگ همه آنها از این نظر که هر کدام اندامی از پیکره میهن عزیزمان بوده اند بسیار دردناک است. ولی از همه جانکاه تر شهادت دانشمندانی از این مرز و بوم است که فقط و فقط به خاطر فرهیختگی و دانش پژوهی آماج تیر خیانت شدند و در وصفشان باید گفت:

صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را        تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید

  شهیدان مسعود علی محمدی، مجید شهریاری، داریوش رضایی نژاد و مصطفی احمدی روشن، نه به دست گروههای سیاسی کشته شدند، نه به حکم دادگاه و نه در درگیری های سیاسی و از همه تأسف بار تر این است که بنا به تصمیم یک ایرانی کشته نشدند. اگرچه این عزیزان به دست مزدوران خائن داخلی کشته شدند ولی بر هیچ کس پوشیده نیست که طراحی این ترور ها توسط بیگانگان صورت گرفته. اگر اینان به دست بزهکاران و یا سارقان مسلح ایرانی کشته شده بودند برای من آنقدر دردناک نبود که به خواست بیگانگان کشته شوند.

  با نوشتن این جملات خواستم که به نوبه خود اندوه و خشم خود را از این رویداد های زشت بیان کنم. روانشان شاد و «جنة المآوی» سزاوارشان باد.