گفتارهای من

جناب آقای مهندس صالحی، مدیرعامل محترم شرکت برق منطقه ای خوزستان
  با سلام.
  بسیار متأسفم که با نوشتن این نامه بار دیگر مصدع اوقات شما می شوم. در شرایطی که از نوشتن نامه های پیشین خود نتیجه ای نگرفته ام و تلاش چند ماهه ام برای ملاقات حضوری با شما به جایی نرسیده و در شرکت ما رسم نیست که مدیرعامل آن با بازدید و سرکشی از ادارات تحت مدیریت خود در جریان مشکلات پرسنل قرار گیرد، به ناچار این بار مطالب خود را به صورت نامه سرگشاده می نویسم باشد که مؤثر واقع شود.
  وجود این فاصله بین مدیریت و پرسنل در شرکت باعث شده که هر کس که زورش به کس دیگر می رسد به او زور بگوید و فریادرسی به داد مظلوم نرسد. در چنین فضایی این خطر وجود دارد که فرهنگ تملق و چاپلوسی و پارتی بازی حاکم شود و رابطه به جای ضابطه حاکم شود. دیدیم که در امور کارکنان شرکت، مدیر سابق آن با عدم اطلاع رسانی و نگاه داشتن پرسنل در بی خبری از آیین نامه ها و دستورالعمل ها، چگونه زورگویی و اعمال نظر و غرض ورزی می کرد و دیدیم که مدیری که کمترین آگاهی از فناوری اطلاعات و اینترنت نداشت در مورد حق استفاده از اینترنت و فیلتر کردن سایت های اینترنتی دستور صادر می کرد و به عنوان مثال حق استفاده از اینترنت را از من سلب کرد و وبلاگ مرا هم بر خلاف قوانین جاری مملکت فیلتر کرد که این خلاء ضابطه مندی و وجود زورگویی در شرکت را نشان می دهد.
  آقای مدیرعامل در این چند ساله همگان جنابعالی را به عنوان مدیری با سیاستهای انقباضی می شناسند و برخی از دلایل آن را نیز قطع هزینه هایی از قبیل یارانه غذا و کاهش کمکهای غیر نقدی و یا برنامه های فرهنگی و تفریحی و حتی عدم تخصیص بودجه برای خرید کتاب می دانند ولی در این شرایط انقباضی، بودجه ورزش شرکت در سال جاری با افزایش 36 درصدی نسبت به سال پیش به 150 میلیون تومان می رسد. بر کسی پوشیده نیست که اختصاص بودجه ای بسیار بالاتر از این هم به ورزش عملی پسندیده است ولی در شرایطی که بیشتر امکانات ورزشی شرکت فقط در اختیار عده ای خاص قرار می گیرد و مسئول ورزش شرکت به مانند کودک لجوجی که اسباب بازی خود را در آغوش گرفته و به دست کسی نمی دهد امکانات ورزشی شرکت را در قبضه خود گرفته و تمام هم و غم خود را صرف راضی نگهداشتن عده ای صاحب نفوذ می کند، از این افزایش بهره ای حاصل نمی شود. اگر یارانه ای به غذا تعلق می گرفت در دسترس همگان بود و هر کس بدون داشتن رابطه و یا نیاز به خواهش و تمنا همینکه به باشگاه می رفت می توانست از حق خود استفاده کند ولی در شرایط فعلی شرکت اگر کسی مورد توجه مسئول ورزش شرکت نباشد محال است که بتواند از امکانات آن استفاده کند. پارسال جنابعالی را در جریان یک مورد از آن قرار دادم و دیدید که مسئول ورزش شرکت حتی از اعزام اینجانب که با سابقه ترین و فعال ترین پرسنل شرکت در زمینه کوهنوردی هستم به صعود های سراسری خودداری می کرد و حتی نامه نگاری های من به جنابعالی نیز باعث نشد که نام من در لیست اعزامی قرار گیرد.با من که چنین می کند معلوم است که با دیگران چه ها می کند. بنا بر این وقتی می بینم این شخص علی رغم این لجاجت اصرار داشت که فردی از خارج شرکت را در لیست اعزامی به جای کارمند شرکت جا بزند به خود حق می دهم که او را با آن کودک لجوج مقایسه کنم.
  آقای مدیرعامل آیا هزینه هایی که در ورزش می شود با ضوابط اجرایی بودجه آن مطابقت دارد؟ آیا آن کیف های محتوی البسه گران قیمت ورزشی که هر از چند گاهی به برخی از مدیران شرکت داده می شود و آخرین آن نیز در اسفند ماه گذشته داده شد مطابق ضوابط اجرایی بودجه ورزش خریداری می شود؟ اینجانب با توجه به شناختی که از ورزش در دیگر شرکتها دارم به جرأت می گویم که در بخش ورزش هیچ شرکتی اینگونه خاصه خرجی ها مانند آمادگی جسمانی مدیران و کوهنوردی مدیران و ... وجود ندارد. وقتی می بینم که این خاصه خرجی ها نتیجه می دهد و مسئول ورزش به پاس این خوش خدمتی ها به مدیریت امور خدمات ارتقا پیدا می کند به خود حق می دهم که نسبت به حاکم شدن فرهنگ تملق و چاپلوسی و پارتی بازی هشدار دهم. شاید گرفتن جامها و تقدیر نامه های رنگارنگ در قسمت ورزش این شبهه را به وجود آورده که ایشان عملکرد موفقی در ورزش داشته. در اینجا باید بگویم که این تقدیر نامه ها هر ساله مثل نقل و نبات به بهانه های مختلف بین کسانی که مهمان نوازی بیشتری کرده باشند پخش می شود و چندان ربطی به عملکرد درخشان ندارد و خنده دارترین آنها تقدیر نامه ای است که در سال 83 به ایشان داده شد زیرا در همان سال و چند ماه پیش از آن این شخص به خاطر عمل غیر ورزشی تقلب در تیم فوتبال مورد تنبیه و محرومیت قرار گرفته بود و حیثیت شرکت تازه تأسیس یافته ما را خدشه دار کرده بود.
  در خاتمه یاد آور می شوم که حمایت از این گونه افراد نمک پاشیدن بر زخمهای کارکنان شرکت است و باعث ایجاد بی انگیزگی و نارضایتی و عصبیت در بین آنان می شود.

                                                                                  با آرزوی توفیق
                                                                                 علی اکبر قلمی