گفتارهای من

   در یکی دو ماه اخیر بعضی از همکاران به سراغ من آمدند و گفتند: چه نشستی که می خواهند به ساکنین منازل سازمانی کوی بوستان هم کمک هزینه رفاهی بدهند. آن هم از ابتدای سال 86 و در نتیجه یکباره در حدود چهار پنج میلیون پول عایدشان می شود. پرسیدم خوب حالا چی؟ گفتند در وبلاگت بنویس که نباید بدهند!! 

   پیش خود فکر کردم که این همکاران من چرا اینجوری شده اند؟ درست است که از این نمد کلاهی نصیب ما نمی شود ولی اگر این کمک هزینه را به آنها ندهند چی به ما می رسد؟ و یا حالا که می خواهند بدهند مگر چیزی از ما کم می کنند؟ بنده فکر می کنم که در اینجا یک اشکالی به ذهن دوستان من رسیده ولی درست بیانش نمی کنند. بیایید ماجرا را از اول مرور کنیم تا ببینیم اشکال کار در کجاست. 

   این کمک هزینه را دیگران که می گیرند مورد اعتراض کسی نیست ولی نسبت به ساکنین کوی بوستان اعتراض وجود دارد چون خانه سازمانی کوی بوستان را به همه کس نمی دهند و به هر کس هم که بدهند تا آخر خدمت از او نمی گیرند و از همه بدتر اعطای آن هم ضابطه عادلانه ای ندارد. خوب حالا ما به جای اینکه بگوییم این کمک هزینه را به ساکنین بوستان ندهند، آیا بهتر نیست که بگوییم: این کمک هزینه را به همه بدهند ولی ترتیبی داده شود که امکان برخورداری از خانه سازمانی هم در اختیار همه قرار بگیرد؟

    همکاران عزیز در خیلی جاهای دیگر هم خانه سازمانی در اختیار کارکنان می گذارند ولی در کمتر جایی مثل سازمان و شرکت ما عمل می کنند. معمولاً  این خانه ها را با ضوابطی منطقی و عادلانه و صد البته مدون واگذار می کنند آن هم برای مدتی محدود (معمولاً پنج سال) ولی در شرکتهای ما نه ضابطه منطقی و عادلانه ای هست و نه مدت آن محدود است. نتیجه اش هم همین می شود که می بینید. پس بیایید به جای نوشتن طومار برای درخواست قطع کمک هزینه ساکنین منازل سازمانی درخواست کنید در واگذاری خانه های سازمانی تجدید نظر کنند. راههای مختلفی برای این کار وجود دارد. از طریق نظام پیشنهادات گرفته تا همین طومار نویسی. وقتی خواسته ای منطقی باشد چه اشکالی دارد که برای احقاق آن طومار بنویسیم و یا حتی فریاد بکشیم؟

     اعتراض به اعطای تسهیلات به دیگران چیزی عاید ما نمی کند. بهتر است تسهیلات، هر چه بیشتر داده شود و ما برای بهره مند شدن همگان از آن تلاش کنیم نه برای قطع آن.