«اون» ها رو دست خوردند 12/3/90
هفته پیش تا توانستم به «اون» ها خندیدم!! جای شما خالی آی خندیدم. آی خندیدم ... ماجرا از این قرار بود که در روز پنجم خرداد ماه جاری اولین صعود سراسری وزارت نیرو در کرمانشاه و در کوه «پراو» اجرا شد. وقتی که من فراخوان اجرای این صعود را دیدم و از دوستان کرمانشاهی نحوه اجرای آن را پرسیدم متوجه شدم که این برنامه آخر و عاقبت خوشی ندارد. زیرا من پیش تر به این کوه صعود کرده بودم و می دانستم که در این برنامه باید راهی به طول 17 کیلومتر را پیمود و ارتفاعی به اندازه 2000 متر را بالا رفت. آن هم در یک روز! البته این کار نشدنی نیست ولی نه برای هر کس.
با شناختی که از اجرای این گونه برنامه ها دارم پیش بینی می کردم که کم تر از یک سوم از شرکت کنندگان موفق به رسیدن به قله شوند. به خصوص در مورد مفتی نوردان سازمانی خودمان به جز یکی دو نفر، در بقیه توان انجام این کار را نمی دیدم. ولی مطمئن بودم که مفتی نوردان کارکشته ما به هیچ وجه از این برنامه نمی گذرند و با تمام قوا در صحنه حاضر می شوند به خصوص که برای انجام سفر یک مینی بوس در اختیار داشتند و مشکل کمبود جا نداشتند و خرید بلیط و حساب و کتابی نیز در کار نبود. از این رو چیزی از مشکلات کار به آنها نگفتم و منتظر نشستم تا شاهکار این «اسطوره» های پر مدّعا را نظاره کنم و بخندم.
باری من عطای شرکت در این برنامه را به لقایش بخشیدم و خودم در آن روز برنامه ای دیگر ریختم و به اتفاق همنوردان دوست داشتنی خود به استان «چهار محال و بختیاری» رفتیم و یک صعود رویایی و به یاد ماندنی در «کلار» انجام دادیم و به حال و روز «اون» ها خندیدیم!! وای بر احوال «اون» هایی که برای شکم چرانی چنین زجری به خود دادند و خود را مفتضح کردند و تنها چیزی که عایدشان شد ساعتی لم دادن در کنار چشمه «دوز ری» در یک سوم اولیه مسیر بود.
راستی «اون» ها کی می خواهند به خود آیند؟ در این کار چه هدفی را دنبال می کنند؟ اگر مشتاق کوه 
هستند پس چرا فقط به صعود های «مفتی» می روند؟ تازه وقتی هم که می روند در اولین سایه سار بار می اندازند و جا خوش می کنند. اگر ادعا می کنند که هدفشان با هم بودن و همنوردی است پس این رفتار های ناهنجار چیست که هر بار باعث می شود صدای یکی از برگزار کنندگان در آید. متآسفانه شنیدم که در این برنامه نیز دسته گل دیگری به آب دادند به طوری که آنها را تهدید به دادن گزارش به مدیرعامل کردند.
آقایان محضاً لله دست بردارید و به همکاران عاشق کوه فرصت کوه نوردی بدهید. اگر نمی توانید از سورچرانی دل بکنید، من هنوز روی حرف خودم ایستاده ام و یک بار دیگر می گویم حاضرم یک هفته در میان در هر رستورانی که خودتان می خواهید در خدمتتان باشم و دلتان را از عزا در بیاورم.
مفتی نوردی واکسن ندارد، درمان ندارد، ولی واگیر دارد و پیشگیری از آن سخت دشوار است.
من علی اکبر قلمی هستم. شصت و اندی سال سن دارم و از هنگام تولد تا کنون در اهواز ساکن هستم. در سازمان آب و برق خوزستان و شرکت برق منطقه ای خوزستان شاغل بوده ام و از تاریخ 25/12/88 بازنشسته شدم. در این وبلاگ پندارها و نگرش های خود را در باره هر آنچه که در پیرامون خود می بینم به خصوص در مورد محل کارم که بهترین ساعتها از بهترین سالهای زندگیم در آن به هدر رفت و همچنین سرگذشت تلخ و شیرینی را که از سر گذرانده ام می نویسم. منظورم از محل کار که گاهی از آن با نام سازمان و یا شرکت یاد می کنم هر دو شرکتی هستند که در آنها کار کرده ام. در این میان ممکن است از کسانی که در پیدایش این خاطرات نقشی داشته اند نام ببرم و ایرادی در این کار نمی بینم چرا که نقش آفرینی آنان بخشی از زندگی من بوده است. تلاش می کنم که همچون نیاکان خود که راستی را یگانه راه و دروغ را بلایی همسان دشمن و خشکسالی می دانستند، راستی را پاس بدارم تا کسی را آزرده نکنم و در این راه از ایزد پاک یاری می جویم.