حاتم بخشی از جیب مردم 17/3/90
در خبرها خواندیم که باشگاه پیروزی (پرسپولیس) به خاطر پیروزی این تیم در مرحله یک چهارم نهایی و نیمه نهایی جام حذفی به ترتیب 5/2 و 5/3 میلیون تومان به بازیکنان و کادر فنی این تیم پاداش داده و قرار است که در صورت پیروزی در مسابقه نهایی، یک دستگاه پژو 206 نیز به آنان داده شود. علاوه بر اینها آقای محمدباقر قالیباف شهردار تهران نیز مبلغی جداگانه به خاطر رسیدن به بازی نهایی به آنها می دهد. تا اینجای کار با یک حساب سرانگشتی می بینیم که مبلغ کل پاداش ها در صورت موفقیت این تیم در مسابقه نهایی بیش از بیست میلیون تومان می شود. همه این مبالغ جدای از صدها میلیون تومان پولی است که در طول سال به عنوان قرارداد و پاداشهای متفرقه به این بازیکنان و کادر فنی داده می شود. همه اینها هم از پول بیت المال است. توجیه آن هم همان حرف همیشگی است: تیمهای پیروزی و استقلال مردمی و پر طرفدار هستند و باید از آنها حمایت شود. و یا اینکه پشتیبانی از این دو تیم، پشتیبانی از کل فوتبال ایران است.
در اینجا من فقط یک حرف دارم: اگر این تیمها مردمی و پر طرفدار هستند، پس چرا هزینه های آنان را از هواداران مردمی آن نمی گیرید؟ بقیه دهها میلیون نفر ایرانی که هوادار اینها نیستند و یا اصلاً هوادار فوتبال نیستند چه گناهی کرده اند که باید جور این حاتم بخشی ها را بکشند؟ شوربختانه نمایندگان مردم در مجلس نیز از کنار این رویدادها به آسانی و احتمالاً با رضایت می گذرند. آیا آنها نمی دانند که در بین موکلین آنها کسانی هستند که در حسرت داشتن یک اتومبیل پراید دست دوم 4-5 میلیون تومانی می سوزند که با آن بتوانند خرج خانواده خود را در آورند؟ آیا آنها نمی دانند که در بعضی از استانهای کشور شهرهایی وجود دارند که جاده دسترسی مستقیم برای دسترسی به مرکز استان خود را ندارند و موکلین آنها باید با استفاده از راههای استانهای مجاور به مرکز استان خود بروند؟ (مانند شهرهای دهدشت و بهمئی در استان کهگیلویه و بویراحمد)
پرسشهای دیگری نیز از کسانی که ادعا می کنند پشتیبانی از این تیمها، پشتیبانی از کل فوتبال ایران است، دارم: آیا عملکرد تیمهای پیروزی و استقلال با این همه حمایتهای دولتی، به عنوان نمایندگان فوتبال ایران در مسابقات قاره ای موفق تر بوده یا عملکرد دو تیم شهرستانی سپاهان و ذوب آهن؟ (اگر چه آنها نیز از حمایتهای دولتی بی بهره نبوده اند ولی نه به اندازه آن دو تیم) آیا نگران آن هستید که اگر از این بازیکنان حمایت مالی نشود به خارج از کشور می روند؟ این که یک موفقیت است و ما از صدور بازیکن به خارج بهره های فراوانی برده ایم. ما باید نگران خارج شدن نوابغ و فرزانگان و استعدادهای درخشان کشور به خارج باشیم نه اینها.
من علی اکبر قلمی هستم. شصت و اندی سال سن دارم و از هنگام تولد تا کنون در اهواز ساکن هستم. در سازمان آب و برق خوزستان و شرکت برق منطقه ای خوزستان شاغل بوده ام و از تاریخ 25/12/88 بازنشسته شدم. در این وبلاگ پندارها و نگرش های خود را در باره هر آنچه که در پیرامون خود می بینم به خصوص در مورد محل کارم که بهترین ساعتها از بهترین سالهای زندگیم در آن به هدر رفت و همچنین سرگذشت تلخ و شیرینی را که از سر گذرانده ام می نویسم. منظورم از محل کار که گاهی از آن با نام سازمان و یا شرکت یاد می کنم هر دو شرکتی هستند که در آنها کار کرده ام. در این میان ممکن است از کسانی که در پیدایش این خاطرات نقشی داشته اند نام ببرم و ایرادی در این کار نمی بینم چرا که نقش آفرینی آنان بخشی از زندگی من بوده است. تلاش می کنم که همچون نیاکان خود که راستی را یگانه راه و دروغ را بلایی همسان دشمن و خشکسالی می دانستند، راستی را پاس بدارم تا کسی را آزرده نکنم و در این راه از ایزد پاک یاری می جویم.