تحول در قوه قضاییه 15/7/90
این قوه قضاییه ما حکایت جالبی دارد. ما که خودمان جرأت نمی کنیم از آن ایراد بگیریم و یا اینکه خدای نکرده بگوییم عملکردش بد است. از این رو حرفهای رؤسای اخیر این قوه را نقل می کنم که هر کدامشان مدعی بوده اند که یک ویرانه را تحویل گرفته اند و قصد آنها ایجاد تحول در این قوه بوده است. ولی ظاهراً انجام تغییر و تحول در این قوه به این آسانی نیست چون چون هر بار که رئیس جدیدی بر سر کار می آید دوباره همین ادعا را تکرار می کند. بنده جسارتاً در اینجا به دو نمونه از مواردی که شخصاً در این قوه مشاهده کرده ام اشاره می کنم و به رئیس محترم قوه قضاییه توصیه می کنم اگر به همین دو مورد بپردازد و رفع ایراد نماید، تحول شگرفی صورت داده است.
این حقیر در شهریور ماه سال 87 در حین رانندگی با یک خودرو مسافرکش تصادف کردم و مقصر شناخته شدم و یکی از سرنشینان آن خودرو از من شاکی شد. (داستان این شکایت به قدری عجیب و خنده دار است که تصمیم دارم در فرصتی دیگر آن را شرح دهم) پرونده این شکایت دیروز، پس از گذشت سه سال و پرداخت دیه و جریمه نقدی بسته شد. در طول این مدت من بارها به تشکیلات دادگستری مراجعه داشتم و تجارب جالبی به دست آوردم که به دو مورد از آنها که در بالا به آنها اشاره کرده کردم می پردازم:
1- در این مدت در دستگاه دادگستری به جاها و کسان بسیاری مراجعه داشته ام و بنا بر آموزش هایی که از کودکی در خانواده و مدرسه و مجالس وعظ داشته ام در هر مراجعه ای در بدو ورود به شخص مراجعه کننده «سلام» کرده ام ولی دریغ از شنیدن یک «علیک السلام»! مطابق همان آموزش هایی که دیده ام، در دین مبین اسلام جواب سلام واجب کفایی است و شایسته نیست که در دستگاه قضایی که تبلور نظام اسلامی مملکت ما است، ان چنان کبر و غرور حاکم باشد که پاسخ سلام کسی را ندهند. به خصوص وقتی که آن شخص، فرد کهنسالی با محاسن سفید باشد.
2- بنا بر مستندات پرونده، درطول این مدت سه بار برای رسیدگی به این شکایت و همچنین اعتراض من، دادگاه تشکیل شده ولی نه تنها حتی یک بار فرصت حضور در دادگاه و بیان ادله به من داده نشد، بلکه هیچ گاه به من این فرصت نیز داده نشد که یک جمله را به طور کامل در دفاع از خودم بیان کنم. بی اغراق باید بگویم که در این مدت دهها بار تلاش کردم که کلامی در باب دفاع بر زبان بیاورم ولی در تمام موارد، (تأکید می کنم در تمام این موارد) پیش از آنکه جمله من به پایان برسد حرفم را قطع کردند و اجازه صحبت به من ندادند و بعضاً این کار را با توپ و تشر کردند.
و اما توصیه های من:
آقای رئیس، ایجاد تحول در روند رسیدگی یه دعاوی پیشکش. شما اگر ترتیبی بدهید که ابواب جمعی قوه قضاییه جواب سلام ارباب رجوع را بدهند همین از نظر ما یک تحول است. مسئله فقط گفتن یک «علیک السلام» نیست. در این صورت ارباب رجوع متوجه می شود که در این دستگاه (که علت وجودی آن رسیدگی به کارهای او است) برای او ارزشی قائلند.
آقای رئیس بعد از ایجاد این تحول اگر ترتیبی بدهید که به مراجعان فرصت داده شود که کلامی در باب دفاع از خود بگویند، در این صورت باید بگویم که در این دستگاه انقلابی صورت داده اید. و من الله توفیق.
من علی اکبر قلمی هستم. شصت و اندی سال سن دارم و از هنگام تولد تا کنون در اهواز ساکن هستم. در سازمان آب و برق خوزستان و شرکت برق منطقه ای خوزستان شاغل بوده ام و از تاریخ 25/12/88 بازنشسته شدم. در این وبلاگ پندارها و نگرش های خود را در باره هر آنچه که در پیرامون خود می بینم به خصوص در مورد محل کارم که بهترین ساعتها از بهترین سالهای زندگیم در آن به هدر رفت و همچنین سرگذشت تلخ و شیرینی را که از سر گذرانده ام می نویسم. منظورم از محل کار که گاهی از آن با نام سازمان و یا شرکت یاد می کنم هر دو شرکتی هستند که در آنها کار کرده ام. در این میان ممکن است از کسانی که در پیدایش این خاطرات نقشی داشته اند نام ببرم و ایرادی در این کار نمی بینم چرا که نقش آفرینی آنان بخشی از زندگی من بوده است. تلاش می کنم که همچون نیاکان خود که راستی را یگانه راه و دروغ را بلایی همسان دشمن و خشکسالی می دانستند، راستی را پاس بدارم تا کسی را آزرده نکنم و در این راه از ایزد پاک یاری می جویم.