گفتارهای من

  چندی پیش گذرم به دانشگاه شهید چمران (همان دانشگاه جندی شاپور خودمان)افتاد. از کنار دانشکده علوم گذشتم و چشمم به این سایبان خاطره انگیز افتاد. این سایبان روی راهرویی نصب شده که در آن زمان دانشکده علوم را به ایستگاه اتوبوس دانشجویان در خیابان اصلی شهر دانشگاهی وصل می کرد. حالا دیگر بخشی از مسیر این خیابان تغییر کرده و در نزدیک آن ایستگاه به بن بست می رسد. اما چرا خاطره انگیز؟ داستان جالبی دارد که می نویسم. احساس می کنم که اگر ننویسم شرح یک کار زیبا از شخصی بزرگ و دوست داشتنی ناگفته باقی می ماند و در آینده ای نه چندان دور همراه من به زیر خاک می رود.

نمایش محل سایبان روی عکس ماهواره ای

  در زمانی که من دانشجوی دانشکده علوم بودم، یعنی در سالهای ۵۳ تا ۵۶ آقای دکتر ساسان رئیسی رئیس دانشکده ما بود. او مرد بزرگی بود. با دانشجویان دوست و دلسوز آنان بود. به مشکلات آنان رسیدگی می کرد و به دانشجویان تهیدست تا جایی که می توانست کمک می کرد. یک روز که برای انجام کاری در دفترش بودم نا خواسته و به طور تصادفی در جریان مذاکرات او با یکی از مسئولین حسابداری قرار گرفتم. آن حسابدار می پرسید که در سند پرداخت هزینه احداث این سایبان، چه حسابی را بستانکار کنم؟ ساده تر بگویم می خواست بپرسد که در سند حسابداری منبع پرداخت این هزینه را چه بنویسد.دکتر رئیسی با بیانی ساده به او گفت که بنویس از محل جریمه های دانشجویان!!

  ماجرا این بود که در آن سالها اگر دانشجویان در مهلت تعیین شده برای انتخاب واحد حاضر نمی شدند، به ازای هر روز دیرکرد باید ده تومان جریمه می دادند و این جریمه بدون هیچ برو برگردی باید پرداخت می شد چون دکتر رئیسی در اجرای مقررات خیلی جدی بود. در آن روز متوجه شدم که گرفتن این جریمه ها از دانشجویان برای دکتر رئیسی چقدر نا خوش آیند بود و به این صورت می خواست این پول را به آنان باز گرداند.

   اینک احساس می کنم که من در آن زمان چقدر خوشبخت بودم که استادانی این چنین داشتم. اگر چه این راهرو و این سایبان ممکن است در حال حاضر دیگر کاربردی نداشته باشد ولی ای کاش همچون یک میراث فرهنگی دانشگاه از آن محافظت شود.