گفتارهای من

  جوان که بودم فکر می کردم آدمهایی که مسئولیت های سنگین دارند، آدمهای خارق العاده ای هستند. هوش و استعداد سرشار، شخصیت والا و توان فکری و جسمی بالایی دارند. وقتی به اشخاص پیرامون خودم نگاه می کردم تصور نمی کردم که یکی از آنها بتواند مثلاً وزیر و یا وکیل شود چون همه آنها را انسانهایی عادی و نه با خصوصیاتی که در بالا گفتم می دیدم تا اینکه کم کم دیدم که بعضی از همان اشخاصی که می شناختم به مناصبی این چنینی منصوب شدند. با خودم فکر می کردم که لابد این افراد نیز از زمره همان آدمهای استثنایی هستند و من از آنها شناخت کافی نداشتم.

   روزگار چرخید و چرخید تا اینکه با افراد بیشتری از کسانی که به مقامات بالای مملکتی رسیدند آشنا شدم. پیشرفت ارتباطات و توسعه رسانه های گروهی نیز در این شناخت بی تأثیر نبود. در این هنگام بود که متوجه شدم تصّور من از مسئولین بلند مرتبه یک آرمان و ایده آل به حق و بجا بوده است و الحق که بعضی از آنها نیز چنین خصوصیاتی دارند ولی در میان این مقامات، کسانی دیگر هستند که وجودشان در مسند مسئولیت هایشان با هیچ ملاک و معیاری سازگاری ندارد.

   پریشب از شبکه خبر سیما برنامه ای پخش شد که در آن یکی از گویندگان شبکه با آقای محمد رضا نعمت زاده مصاحبه می کرد. من اواخر این مصاحبه را دیدم ولی از آنجایی که آقای نعمت زاده رئیس ستاد انتخاباتی آقای روحانی، رئیس جمهور منتخب بوده، به نظر می رسید که هدف از انجام این مصاحبه آشنا کردن مردم از اهداف و برنامه های آینده رئیس جمهور منتخب بوده است. حالا توجه کنید که این آقا که سالهای سال در کابینه های مختلف مسئولیت های وزارت و معاون وزارت را داشته و به احتمال بسیار در دولت آینده نیز مسئولیت بالایی خواهد داشت، شخصیت آقای روحانی را چگونه شرح می داد:

   ایشان در آن مصاحبه در تأیید مسالمت جویی آقای روحانی به صحبت هایی این چنین پرداختند:

• - هنگامی که ترکیه یک کشتی ایرانی را توقیف کرده بود، در شورای امنیت ملی عده ای بحث حمله نظامی و جنگ با ترکیه را مطرح کردند و آقای روحانی آنها را آرام کرد!!
• - در مقطعی که رابطه ایران و عربستان تیره شده بود، عده ای بر شدت عمل تأکید می کردند ولی آقای روحانی با سفری که به عربستان کرد و مذاکراتی که با مقامات سعودی داشت، رابطه را حسنه کرد!!

   بقیه صحبت هایی که من شنیدم نیز در همین مایه ها بود. منکر درستی این حرفها نمی شوم ولی باید گفت که این حرفها هر چند درست باشد ولی در عرف دیپلوماتیک گفتنی نیست. شاید بتوان آنها را در صف اتوبوس و یا مهمانی های خصوصی از مردم کوچه و بازار شنید ولی شنیدن آنها از یک وزیر آن هم در تلویزیون و در آستانه تشکیل دولت آینده، دور ازانتظار است. حالا شما فکر کنید که اگر این مصاحبه را برای دولتمردان ترکیه و سعودی ترجمه کنند (که حتماً می کنند) آنها در مورد این آقا چه قضاوتی می کنند؟ اگر در آینده با این آقا ملاقاتی داشته باشند با چه ذهنیتی با او برخورد خواهند کرد؟