گفتارهای من

  ای مرده شوی این تفکر های غلط و زشتی را ببرد که کم کم در جامعه ما به صورت باور در آمده اند. منظورم این است که در جامعه ما آن قدر که مردم مواظب گفتار های خودشان هستند مواظب رفتارهایشان نیستند زیرا دیگران به گفتار های مردم توجه می کنند نه به رفتار های آنان. بی مقدمه با ذکر چند مثال برویم سر اصل مطلب. 

• بار ها می بینیم که کاسب محله گرانفروشی می کند ولی هیچکس با او برخورد نمی کند ولی اگر کسی رک و پوست کنده به او بگوید آقای کاسب، آقای حبیب خدا، تو باید این جنس را این قدر بفروشی چرا گران می فروشی؟ همه به او چپ چپ نگاه می کنند و به هم می گویند که این آقا شرخر است و دنبال شر می گردد.
 
• بار ها می بینیم که همسایه شما ماشینش را جلوی در پارکینگ شما پارک کرده و وقت شما را گرفته و به تذکرات شما نیز توجهی نمی کند ولی همین که با او جدی برخورد کردید علمای اخلاق زبان باز می کنند و می گویند که حرمت همسابه را نگاه نداشتی.
 
• سر و صدای همسابه طبقه بالای شما تا نیمه شب، امان شما را می برد و هر شب این کار را تکرار می کند و اگر یک بار به او تذکر دهید و به گوشش نرفت بار دوم که تذکر دادید، می گویند فلانی حیا را خورده و شرف را قی کرده. اگر کارتان با آن همسایه بی ملاحظه بالا گرفت، این شما هستید که مورد ملامت قرار می گیرید و به شما خواهند گفت: آقا ملاحظه کن. هر روز چشمتان تو چشم هم می افتد.
 
• در محیط کاری هزار جور روابط زشت و ناپسند و غیر اخلاقی می بینید ولی کسی جیک نمی زند و حتی ممکن است ببینید کسانی سعی می کنند خودشان را متصل به این روابط کنند ولی اگر کسی لب به انتقاد بگشاید و یا به مراجع ذیربط شکایت ببرد، می گویند فلانی خبر چین، زیراب زن و یا آدم فروش است.

  گفتنی بسیار است. گوینده هم بسیار است منتها این گویندگان که به ظاهر خیلی شجاع نیز هستند و ممکن است سبیلی کلفت و سینه ای ستبر نیز داشته باشند، فقط در محافل خودمانی رجز خوانی می کنند و در مقابله با متعدی و ستمگر خفقان می گیرند تا مبادا آدم شرور و نا به هنجاری به حساب بیایند. همان طور که گفتم جامعه ما به حرفهای مردم عکس العمل نشان می دهد نه به رفتار های زشت و ناپسند. جامعه ما کسی را محترم و نجیب می شمارد که گوسفند وار ظلم ببیند و صدایش بالا نیاید.