گفتارهای من

  عکسی که در پایین این صفحه می بینید از تالار ورودی دانشکده علوم دانشگاه شهید چمران گرفته شده. همان جایی که در سمت غربی آن، آمفی تأتر و در سمت شرقی، کتابخانه دانشکده علوم قرار دارد. در وسط این تالار یک سازه دایره ای شکل می بینید که راه پله هایی از دو سو، طبقه همکف را به بالا مرتبط می کند. در دهه پنجاه که من دانشجوی این دانشکده بودم، ما دانشجویان به این بخش از دانشکده می گفتیم: «فلکه ساسان» اما چرا فلکه ساسان؟

  در آن زمان دکتر ساسان رئیسی رئیس دانشکده علوم بود. همان مرد دوست داشتنی که در مطلب سایبان خاطره انگیز یادی از او کرده بودم. دفتر کار او در طبقه بالا قرار داشت که در آن در عکس دیده می شود. به همین دلیل بچه های دانشجو به این محوطه می گفتند: «فلکه ساسان» به خاطر ارتباط دوستانه ای که دکتر رئیسی با دانشجویان داشت و باعث محبوبیتش شده بود، در جمع های دانشجویی او را با نام کوچک یاد می کردند. (همان طور که نوشتم در جمع های دانشجویی وگرنه در حضور او حرمتش را حفظ می کردند و آقای دکتر و یا دکتر رئیسی خطابش می کردند.)

  شاید این نامگذاری شوخی به نظر بیاید ولی چون از روی صمیمیت بود، ارزشمند بود. دکتر رئیسی فقط ریاست نمی کرد. در برابر مشکلات دانشجویان بی تفاوت نبود. در آن زمان دانشجویان پسر خوابگاه نداشتند و در بین دانشجویان کسانی بودند که از شهر های دور آمده بودند و وضع مالی خوبی نداشتند. تا آنجا که می توانست مشکل آنان را حل می کرد. در تماس هایی که با دانشجویان داشت در عین حال که بسیار جدی بود به آنان احترام می گذاشت و حتی با آنها شوخی می کرد. من فکر می کنم این نامگذاری غیر رسمی و نمادین پاسخی بود به رفتار های پسندیده آن مرد بزرگ و شاید این نامگذاری از معدود نامگذاری های مردمی و خودجوش و غیر فرمایشی در مملکت ما باشد و از این جهت بسیار ارزشمند است و باید پاس داشته شود. هدف من نیز از نوشتن این مطلب پاس داشتن آن ارزش بود.