گفتارهای من

  بارها تصاویری از جزیره های مصنوعی دبی را دیده بودم ولی به ابعاد این جزیره ها فکر نکرده بودم. تصور من این بود که اینها جزیره های کوچکی هستند که کنار ساحل برای زیبا سازی محیط ساخته شده اند تا اینکه این عکسها به دستم رسید و متوجه شدم که این جزایر چه شاهکارهایی هستند. در واقع یک شهری در دریا و شاید بتوان گفت یک «ونیز» مدرن هستند. به یاد آوردم که سالها پیش در زمان کودکی وقتی اتباع کشور های عربی (عمدتاً کویتی و اماراتی) را که می دیدیم برای گردش به ایران می آیند مردم به آنها به چشم مردمی تن پرور و مسرف و راحت طلب نگاه می کردند و اینطور تصور می کردند که اینها کسانی هستند که مثلاً وقتی چرخ ماشینشان پنچر می شود کل چرخ را عوض می کنند و یا وقتی گلگیر ماشینشان صدمه می بیند کل ماشین را به گورستان اتوموبیلها می اندازند و اینها را همه ناشی از نادانی و ندانستن طرز استفاده از دلارهای نفتی می دانستند و پیش بینی می کردند که بعد از اتمام ذخایر نفتی نسلهای بعدی آنها از گرسنگی خواهند مرد!!
  در مورد عکسها لازم نیست توضیحی بدهم. عکسها گویای همه چیز هست. ولی یک سئوال برای من باقی می ماند که بعد از تمام شدن ذخایر نفتی، وضع ما چگونه خواهد شد؟ فکر نمی کنید که بدترین استفاده از دلار های نفتی را ما می کنیم؟ جالب است که غرور بیجایمان باعث شده که هنوز هم از زبان نیفتیم. جا به جا می شنویم که می گویند این کارها ولخرجی و اسراف است و این جاها مراکز لهو لعب و خوشگذرانی و فساد است!!